ตำราดูยามอัฎกาลคำกลอน
ของ พระสุนทรโวหาร (ภู่ )
วันอาทิตย์กลางวัน
สุริชะแดดอุนอ่อน เมื่อวานรเนรคุณลิงรุ่นจิ๋ว
เห็นรังนกกระจาบรายอยู่ปลายนิ้ว ก็ไพล่พลิ้วอาศัยอยู่ในรัง(๖.๐๐-๗.๓๐)
ศุกรสิงไพรใจโกหก ลวงให้หลงรักใคร่เหมือนใจหวัง
จนปักษีมีไข่มิได้ระวัง เพราะเชื่อฟังลมลิงไม่กริ่งใจ(๗.๓๑-๙.๐๐)
พุธะลิงป่าอุลามก เห็นไข่นกนึกหมายน้ำลายไหล
จับขึ้นจูบลูบคลำแล้วกำไว้ อยากจะใคร่ได้กินแลบลิ้นเลีย(๙.๐๑-๑๐.๓๐)
จันเทาเอาไข่เข้าใส่ปาก กระโดดจากต้นงิ้วพลิ้วไปเสีย
แล้วซ่อนตัวกลัววิหกนกตัวเมีย เอาทรายเกลี่ยกลบไข่เสีย ให้ลับ(๑๐.๓๑-๑๒.๐๐)
เสารี สกุณีไม่เห็นไข่ ก็สงสัยลิงจุ่นหมุนไปจับ
พบลิงไพรถามไถ่ก็ไม่รั โต้เถียงกับนกกระจาบก็หยาบ คาย(๑๐.๓๑-๑๕.๐๐)
เสารี สกุณีไม่เห็นไข่ ก็สงสัยลิงจุ่นหมุนไปจับ
พบลิงไพรถามไถ่ก็ไม่รั โต้เถียงกับนกกระจาบก็หยาบ คาย(๑๐.๓๑-๑๕.๐๐)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น